Na stacji znajduje się sprzęt radiowy na potrzeby krótkofalarstwa (projekt ARISS). Ma ona także przydzielone własne znaki wywoławcze: amerykańskie NN1SS oraz NA1SS, rosyjski RZ3DZR oraz niemiecki DL0ISS.
Administracja prezydenta Busha planowała wstrzymać finansowanie stacji po 2015 roku, co skutkowałoby zdjęciem stacji z orbity na początku 2016. Planom tym przeciwstawiła się administracja prezydenta Obamy, która przedłużyła finansowanie do 2020 roku[3], a potencjalnie nawet do 2028[4].
Stacja jest na tyle duża, a jej moduły baterii słonecznych odbijają tyle światła słonecznego, że jest widoczna z Ziemi jako obiekt poruszający się po niebie (w perygeum przy 100% oświetleniu) z jasnością do -5,1[5] lub -5,9[6] magnitudo.
Międzynarodowa Stacja Kosmiczna powstała w wyniku połączenia projektów budowy rosyjskiej stacji Mir-2, amerykańskiej Freedom oraz europejskiej Columbus. Miały one na celu spełnienie marzenia o stałym pobycie ludzi w kosmosie. Udaje się je realizować od 2 listopada 2000 roku, kiedy to na ISS dotarła pierwsza stała załoga w składzie: William Shepherd, Jurij Gidzenko oraz Siergiej Krikalow (misja Sojuz TM-31). Pierwotnie stacja miała nazywać się Alfa (pierwsza)[7], jednak sprzeciwiła się temu strona rosyjska, twierdząc, że pierwszy był radziecki Salut 1 z 1971 roku. W zamian zaproponowała nazwę „Atlant”, co z kolei nie spodobało się Amerykanom ze względu na zbytnie podobieństwo do zatopionej w morzu Atlantydy. Wobec braku innych pomysłów Międzynarodowa Stacja Kosmiczna do dziś nie posiada własnego imienia.
Pierwsze plany budowy stacji kosmicznej wspólnie przez USA, Japonię i Europejską Agencję Kosmiczną pojawiły się jeszcze w latach 80. przy projekcie stacji Freedom[7]. Projekt ten został ostatecznie zarzucony, na rzecz budowy stacji międzynarodowej. Od 1991 w prace włączyła się także Kanada, a w 1993 - Rosja[7]. Wykorzystano przy tym niezrealizowane koncepcje stacji Freedom, rosyjskiej Mir-2[8] (której planowany moduł bazowy, DOS-8 stał się elementem segmentu rosyjskiego) oraz europejskiej stacji Columbus (z projektu wykorzystane jedynie moduł laboratorium orbitalnego[9] wyniesiony na orbitę w 2008). Projekt miał być realizowany w trzech etapach:
I - przygotowanie modułów i międzynarodowe loty do rosyjskiej stacji Mir - zrealizowany w latach 1995-1998
II - montaż i wstępna eksploatacja (1998-2001)
III - dokończenie budowy i dalsza eksploatacja (pocz. 2001, koniec w 2011 r.)
Początkowo budżet programu na okres od roku 1994 do ukończenia budowy miał zamknąć się w kwocie 17,4 miliarda dolarów[7], lecz do momentu wystrzelenia pierwszego modułu w końcu 1997 roku wzrósł ponad dwukrotnie, do 40 miliardów dolarów. W 1998 roku do projektu dołączyła Brazylia. Pierwszy element stacji, rosyjski moduł Zarja, został wyniesiony na orbitę 20 listopada 1998 roku. Do przybycia pierwszej załogi ISS wzbogaciła się o kolejne dwa moduły - amerykański Unity i rosyjski Zwiezda.